Навукоўцы не адзін дзясятак гадоў ламаюць свае
разумныя галовы над тым, як зрабіць чалавечае жыццё больш працяглым,
прыдумваюць шматлікія дыеты, раяць, дзе лепш жыць і як сябе паводзіць, каб
падоўжыць свой зямны век, але пакуль, на жаль, безвынікова… Гэтая светлая,
“сонечная” жанчына ўсяляе веру ў тое, што знайшла свой “бальзам
маладосці”. Ён не ў аптэчнай мікстуры і не ў захоўванні сябе ад цяжкасцей
і працы, а ва ўнутранай пазітыўнай энергіі, якая, чым больш яе траціш, тым
больш прыбывае.

Яніна Іосіфаўна Ганчаронак проста зараджае
аптымізмам. Што вельмі рэдка сустракаецца ў людзей не проста сталага веку, а
маючых за плячыма 100 няпростых гадоў, абпаленых войнамі і рэвалюцыямі. Аб чым
бы ні зайшла гутарка, субяседніца заўзята смяецца і ў вачах загараюцца
гарэзлівыя іскрынкі. Унукі і праўнукі лічаць бабулю “гумарной і
прыкольнай”, вельмі любяць і шануюць яе.

А яшчэ чалавека адрознівае тое, што жыве не
былым, а цяперашнім. Дзяцінства было ў бабулі гарэтнае, таму пра яго мала
ўспамінае: з пя-ці гадоў — круглая сі-рата, жыла дзе прый-дзецца і як пашанцуе.
Шанцавала не заўсёды, часта крыўдзілі: не сваё ж дзіця! Але вырасла не
ўзлаванай на несправядлівасці лёсу, а з дабром у душы, якое пранесла праз гады,
шчодра дорачы навакольным. Замужам пабыла нядоўга: вайна ада-брала спадарожніка
жыцця. Жыла ў роднай Орчы, расціла дачушку, а калі пайшло на пяты дзясятак,
зусім нечакана выйшла замуж і нарадзіла другую дачку. Пераехалі ў райцэнтр, набылі
хату. Але сямейнае шчасце і на гэты раз было нядоўгім…

Дзеці выраслі. Ужо дарослымі сталі чацвёра
ўнукаў, мае 7 праўнукаў. Жыўшы ў вёсцы, працавала ў калгасе за
“працадні”. У горадзе стала адміністратарам гасцініцы. Пра гэты
адрэзак часу бабуля ўспамінае ахвотна: з людзьмі заўсёды ладзіла і старалася
стварыць усе ўмовы для зручнасці іх пражывання, забяспечыць камфорт.

Развітаўшыся з працоўнай дзейнасцю, Яніна
Іосіфаўна працягвае весці актыўны лад жыцця. Да дзяцей перабірацца не хоча:
свая хата патрабуе догляду, а агарод кліча да працы. Толькі ў самыя лютыя
студзеньскія маразы разам з катом-пестуном прыехала да малодшай дачкі
пагасціць. І чакае хутчэйшага пацяплення, калі зноў можна будзе ўзяцца за
спрадвечна сялянскую дзейнасць па вырошчванні ўраджаю. Ды і сяброўкі чакаюць
вясёлую, “завадную” суседку, якая заўсёды падтрымае размову,
настроіць на пазітыўны лад.

Вось такая яна, бабуля Яніна: не скардзіцца на
малую пенсію, жыццёвыя няўдачы і хваробы, а добры настрой умее стварыць і сабе,
і блізкім. Сто гадоў — не мяжа чалавечага жыцця, а пэўны чарговы этап. Дабрыня
— яна перамагае пашпартны ўзрост, а жыццё робіць прыгажэйшым.

Сёння Яніна Іосіфаўна пераступіла стогадовы
рубеж. Здароўя Вам, паважаная юбілярка, яшчэ на доўгія гады! Служыце і надалей
прыкладам чалавечай стойкасці, мудрасці і дабрыні!

Іна Заскевіч.