Цёплая атмасфера панавала 24 лютага ў глядзельнай зале раённага Цэнтра
культуры — усюды добрыя, асветленыя ўсмешкамі твары, кветкі. I — шматлікія медалі
і ордэны на лацканах форменных мундзіраў ды строгіх пінжаках… Гэта святкавала
свой юбілей раённая ветэранская арганізацыя, якую з 25-годдзем прыйшлі
павіншаваць многія з самых розных калектываў.

Яшчэ задоўга да пачатку ўрачыстага сходу сюды
пачалі збірацца людзі сталага веку, каб сустрэцца з сябрамі, былымі
супрацоўнікамі і паплечнікамі, проста знаёмымі. Збіраліся невялічкімі гуртамі,
ажыўлена размаўлялі, узгадваючы гады маладосці. Разглядалі экспанаты выставы
дэкаратыўна-прыкладной творчасці, аформленыя ветэранскімі суполкамі, з
цікавасцю знаёміліся з калекцыямі атрыбутаў ваенных падзей, што прадставілі
Андрэй Торбін, Юрый Абмоін, Валерый Чупахін, Міхаіл Маслоўскі і другія мясцовыя
краязнаўцы і калекцыянеры-фалерысты.

Свята распачалося з выступлення раённага хору
ветэранаў. Гучалі віншаванні ад кіраўніцтва раёна, прадстаўнікоў грамадскіх
аб’яднанняў “Белая Русь”, Чырвонага Крыжа, Фонду міру, райкамаў прафсаюзаў
работнікаў адукацыі і навукі, агра-прамысловага комплексу і іншых. Не аднаму з
дзеячаў ветэранскага руху старшыні раённых выканаўчага камітэта, Савета
дэпутатаў і аб’яднання ветэранаў Пётр Шукаловіч, Аляксандр Пузік і Міхаіл
Слесарэнка ўручылі Ганаровыя граматы і іншыя заслужаныя ўзнагароды.

Кіраўнік райарганізацыі ГА “Беларускі саюз
ветэранаў вайны ў Афганістане” Юрый Корбан узгадаў тых, хто з гонарам выконваў
інтэрнацыянальны абавязак у “гарачых кропках”, не шкадаваў дзеля свабоды людзей
жыцця. Героям вайны ён прысвяціў песні ўласнага сачынення, а Анатоль Тамашэўскі
і Яўген Врублеўскі, якія актыўна супрацоўнічаюць з “афганцамі”, атрымалі медалі
грамадскага аб’яднання “За заслугі” II ступені.

Тыя, хто падымаўся на сцэну, успаміналі пра
слаўныя справы цяперашніх ветэранаў, дзякавалі ім за самаадданую працу,
мужнасць і сумленне, пранесеныя праз жыццё. Краналі за душу музычныя нумары,
падрыхтаваныя дзецьмі і калектывамі мастацкай самадзейнасці “Сяброўкі” Клуба
чыгуначнікаў і цэнтральнай райбальніцы. I калі на малодшае пакаленне бабулі і
дзядулі паглядалі з замілаваннем і пяшчотай, то сваіх равеснікаў слухалі з
непрыхаванай радасцю і светлай журботай. А многія і падпявалі, бо словы песень
маладосці ў сукупнасці з тымі падзеямі, на фоне якіх яны выконваліся, назаўсёды
захаваліся ў душы. Дружнымі апладысментамі праводзілі, напрыклад, слухачы
ветэранаў-медыкаў, якія выканалі вясёлую, заліхвацкую песню “Пайшла на
спатканне бабуля”.

…У той дзень удзельнікі ўрачыстасці яшчэ доўга
дзяліліся ўражаннямі між сабой, абмяркоўвалі планы будучай работы з членамі
раённага савета ветэранаў, фатаграфаваліся на памяць. I ўжо потым няспешна
разыходзіліся, каб з задавальненнем успамінаць аб свяце, героямі якога былі
непасрэдна яны — людзі, што бездакорна ішлі па жыцці і па меры сіл і
магчымасцей і цяпер стараюцца актыўна займацца грамадскай работай.

Iна ЗаскевIч.