85 гадоў… Для чалавека — нямала, а ў жыцці друкаванага выдання — самы росквіт. Наладжаны сістэма работы і трывалыя сувязі з рознымі прадпрыемствамі, выпрацаваны маршруты паездак, маюць сваіх чытачоў тэматычныя старонкі, сфарміраваны штат пазаштатнікаў…

Але калектыў заўсёды імкнецца да новага, сочыць за жыццём краіны і рэгіёна, выкарыстоўвае зваротную сувязь, каб ведаць, што цікавіць людзей і да чаго яшчэ трэба імкнуцца. З увагай выслухваем крытычныя заўвагі, якія толькі дапамагаюць рушыць наперад, пашыраюць дыяпазон уздымаемых тэм.

Вось меркаванне аб дзейнасці рэдакцыі тых, хто нарадзіўся ў адзін год з ёю — у 1931-м. Яны разам сталелі, перажывалі адны гістарычныя падзеі, паралельна набіраліся вопыту і жыццёвай мудрасці.

Ева Сяргееўна Собалева:

— “Раёнка” адзначае свой дзень нараджэння 10 чэрвеня, а я — 10 лістапада. Пасябравалі даўно. Выпісваю і чытаю з вялікай цікавасцю і ніколі не згаджаюся з людзьмі, якія за штосьці лаюць газету, заўсёды даказваю зваротнае. Некаторыя нумары захоўваю, ёсць нават за 1982 год. Ведала некаторых супрацоўнікаў — Алега Цімінскага, Мікалая Грышановіча. А Тамашэўскі — гэта наогул волат журналістыкі! І цяпер заўсёды цікаўлюся, хто аўтар артыкула. Кожны свежы нумар прачытваю ад коркі да коркі, таму добра ведаю, што адбываецца ў раёне.

Жадаю сваёй газеце працвітання на доўгія гады. Яна — лепшы сродак данесці да жыхароў інфармацыю пра людзей і іх дасягненні.

Лідзія Аляксандраўна Суравец:

— Зараз “раёнку” не выпісваю, але чытаю: прыносіць суседка. Цікава, бо многіх людзей, пра якіх пішуць, ведаю, а калі не, дык знаёмлюся. Напрыклад, цяпер вывучаю дэлегатаў V Усебеларускага сходу. Цікавыя старонкі “Культурная палітра”, “Як жывеш, ветэран?”. Калі знаёмлюся з міліцэйскай інфармацыяй, заўсёды здзіўляюся: колькі ж яшчэ ёсць тых, хто ідзе насуперак закону…

Артыкулы пра добрых людзей заўсёды ствараюць добры настрой, пішыце іх часцей. Фотаздымкі люблю разглядаць, навінамі цікаўлюся — усё даспадобы. І шрыфт добры, чытаецца лёгка.

Марыя Мікалаеўна  Осіпава:

— За 85 гадоў пабачыла і паспрабавала ўсяго. У вайну ледзьве не расстралялі фашысты, двух братоў адправілі ў канцлагер, татавага брата павесілі. Нямала страт было і на жыццёвым шляху. Але ёсць і добрае. Так і ў газеты былі розныя перыяды.

Калі рабіла на торфапрадпрыемстве, то нярэдка прыязджалі карэспандэнты, пісалі пра нашы поспехі.  Частым госцем быў Анатоль Тамашэўскі — вельмі добры чалавек. Цікавіўся не толькі працай, але і нашым жыццём, грамадскай дзейнасцю, любіў слухаць, як спяваем. А мы ж галасістыя: і прыпеўкі перабяром, і народныя песні.

А газету чытала ва ўсе часы. Яна насіла розныя назвы, але заўсёды адлюстроўвала жыццё раёна.

Віншуем равеснікаў газеты з юбілейнай датай. Рэдакцыя ўдзячна ўсім чытачам выдання — былым, цяперашнім і будучым. Спадзяёмся, што менш іх не стане — прыкладзём для гэтага ўсе намаганні. Рады і вашым допісам, якія заўсёды стараемся выкарыстаць. Прапаноўвайце цікавыя тэмы, дзяліцеся думкамі. І спрачайцеся: колькі людзей — столькі і меркаванняў!

Іна Заскевіч.