“Ого, сапраўдны Лас-Вегас!” — прыкладна так прагучаў вокліч захаплення МТФ № 7 філіяла “Белшына-агра” ААТ “Белшына”, калі журналісты “раёнкі” праязджалі побач, вяртаючыся з позняй камандзіроўкі. Робатызаваны комплекс можа вызваць захапленне не толькі шматлікасцю агнёў, якімі ён свеціцца ў цёмны час — стаўкі тут таксама робяцца. Праўда, выключна на працу і якасць малака. Выйгрышы? Не абыходзіцца і без іх. Аб жыццядзейнасці фермы расказвае загадчыца Наталля Канстанцінава:
— Што ў рабоце комплексу ёсць такога, чаго няма на іншых фермах? Перш за ўсё, адсутнасць аператараў машыннага даення — іх функцыі выконвае электронная тэхніка. Па-другое, колькасць людзей, якія забяспечваюць дзейнасць МТФ. Усяго тут працуе 12 чалавек. Адна змена зараз — гэта аператар ПЭВМ, слесар жывёлаводчага комплексу механізаваных ферм, качагар і загадчык. Адрознівае нашу ферму і частае наведванне гасцей. Так, летась праводзіўся рэспубліканскі семінар, пабывалі тут дэлегацыі з Расіі і Татарстана не кажучы ўжо пра розныя шматлікія наведванні-экскурсіі. Адносімся да такой “грамадскай нагрузкі” з разуменнем: людзям трэба пераймаць вопыт, на свае вочы ўбачыць, што і як. А паказаць нам ёсць што. За два гады працы навучыліся добра “супрацоўнічаць” з электронным абсталяваннем, цяпер збоі ў яго рабоце — з’ява нячастая. Калі ж нейкія непаладкі адбываюцца, яны ліквідуюцца на працягу лічаных гадзін. Вялікі дзякуй за гэта нашаму дырэктару Алегу Грышчанку, які мабілізуе ўсе сілы гаспадаркі, каб комплекс працаваў без перабояў.
— Ці будзе яшчэ ферма змяняць сваё аблічча?
— Так, значныя перамены чакаюцца ўжо сёлета: плануецца ўзвядзенне цэха раздою, памяшкання для кароў у запуску, цялятніка. Натуральна, узнікне неабходнасць і ў дадатковых работніках. Калі ўсё запланаванае пабудуецца, будзе ферма з поўным “шлейфам”, гэта значыць, са ўсёй неабходнай інфраструктурай. Апошняе і паспрыяе арганізацыі працы на новым узроўні. Ну і, канечне, чакаецца яшчэ большая, чым цяперашнія 14 тон штодня, малочная аддача.
— Аб чым яшчэ, акрамя высокіх надояў ад 800 кароў, марыць гаспадыня фермы?
— На сваё жыццё і лёс не скарджуся: радасць прыносяць і работа, і родныя. Сама жыву ў Ліпені, дачка Вераніка з сям’ёю — у Асіповічах, працуе аперацыйнай сястрой у бальніцы. Унучак Уладзік ходзіць у другі клас СШ № 1. Кожнае лета стараюся з’ездзіць з ім на адпачынак на мора на які тыдзень-другі. Дзеля гэтых шчаслівых дзён і гатова працаваць цэлы год. Час, праведзены на рабоце, не падлічваю: трэба затрымацца — значыць трэба. Чалавек нараджаецца, каб жыць, а праца — частка жыцця. Ну а ў каго большая, у каго меншая — гэта ўжо зусім іншая размова…