У душы кожнага чалавека ёсць месца для веры. У
некаторых гэтага месца больш, у некаторых менш. Без духоўнасці цяжка развівацца
і рухацца наперад.

У вёсцы Дараганава ёсць чалавек, які ўзровень
духоўнасці мясцовых жыхароў спрабуе павысіць. Завуць яе Таццяна Іванаўна
Мельнікава.

— Як з’явілася ідэя пабудовы царквы ў гэтай
мясцовасці?

— Сюды я прыехала ў 1988 годзе. Пачала працаваць
настаўнікам гісторыі ў санаторнай школе-інтэрнаце. Але ў 2002 школу закрылі, я
засталася без работы. У той час з’явілася ідэя стварэння ў Дараганаве свайго
прыходу і царквы. Раней храм быў толькі ў вёсцы Крынка. Дарэчы, непа-срэдна ў
Дараганаве царква нядоўга існавала ў час Вялікай Айчыннай вайны, у перыяд
нямецкай акупацыі.

Пасля закрыцця санаторнай школы ў яе спальны
корпус пераехала Дараганаўская бальніца, а старыя памяшканні медыцынскай
установы пачалі пуставаць. Былую амбулаторыю было вырашана перабудаваць у
царкву. 25 сакавіка 2004 года мы зарэгістравалі Прыход Свята-Панцялеймонаўскай
царквы. Дарэчы, названы прыход у гонар Святога Панцялеймона, які быў лекарам.

— Як калегі і аднавяскоўцы паставіліся да вашага
пераходу ў царкоўнае жыццё?

— Я думаю, той факт, што былыя калегі па
санаторнай школе, як і іншыя жыхары вёскі, пастаянна наведваюць нашу царкву, як
мінімум гаворыць аб паразуменні. На жаль, не раз прыходзілася сутыкацца са
стэрэатыпным меркаваннем, быццам рэлігія і царкоўнае жыццё — доля неадукаваных
пажылых жанчын. Я з такім поглядам не згодна. Напрыклад, шматлікія знакамітыя
вучоныя, такія як Эйнштэйн, былі вельмі веруючымі людзьмі. Так, пры Маскоўскім
універсітэце існуе царква святой пакутніцы Таццяны, якую пастаянна наведваюць
вы-кладчыкі і студэнты ўніверсітэта. У Беларускім дзяржаўным універсітэце ў 2004
годзе створаны Інстытут тэалогіі імя святых Кірыла і Мяфодзія… Таму ў маім
пераходзе ў царкоўнае жыцце няма нічога дзіўнага і заганнага.

— Як ідзе будаўніцтва?

— На жаль, не так хутка, як таго б хацелася.
Будоўля, а дакладней пераробка, вядзецца з 2004 года, і сказаць, калі яна
скончыцца, складана. Але мы не хвалюемся і рукі не апускаем, бо канчатковы
вынік, атрыманы з большымі стараннямі і намаганнямі, цэніцца больш. Нягледзячы
на тое, што будоўля царквы не завершана, раз у месяц тут праходзіць служба.

— З якімі цяжкасцямі прыйшлося сутыкнуцца?

— Сімвалічнай стала нават рэгістрацыя
праваслаўнай суполкі: на вырашэнне ўсіх папяровых пытанняў пайшло акурат
дзевяць месяцаў. Канечне, асноўная праблема — фінансаванне. Сродкаў нам ніхто
не вылучае, будаўніцтва вя-дзецца за кошт нешматлікіх ахвяраванняў і спонсараў.
Напрыклад, дапамагае дырэктар ААТ “Дарстэм” Валерый Цалуйка.
Атрымалася сабраць добрую суму падчас праваслаўнага фэсту, які праходзіў улетку
ў Асіповічах. За гэтыя грошы купілі паравы кацёл для ацяплення царквы. Не так
даўно праблемай з’яўлялася яшчэ і тое, што ў нас не было свайго пастаяннага
настаяцеля. За ўвесь час існавання царквы ў Дараганава былі камандзіраваны сем
святароў. Але літаральна некалькі дзён таму да нас прыехаў назначаны
настаяцель, іераманах Максім (Юндзіл).

Калі кіраўніком Бабруйска-Быхаўскай епархіі, у
якую мы ўваходзім, быў Уладыка Пётр, падчас яго чарговага візіту ён прапанаваў
стварыць у памяшканнях былой бальніцы манастыр. Гэту ідэю ахвотна падтрымалі
жыхары вёскі, было сабрана больш за 200 подпісаў, але Уладыку Пятра перавялі ў
Віцебскую вобласць, і пачынанне не атрымала развіцця.