Даўно хацелася даведацца ў каго-небудзь са стаматолагаў, ці баяліся яны ў дзяцінстве хадзіць у «зубную” паліклініку. Такая нагода выпала пры знаёмстве з Вольгай Бурчыц. Яна не стала выключэннем. Як і ўсе малыя, недалюблівала стаматолагаў, але была паслухмянай дзяўчынкай і заўжды пагаджалася лячыць зубы. А перастала гэтага баяцца, калі сама стала ўрачом.
Вольга Уладзіміраўна вучылася ў Мінскім медуніверсітэце. Пасля праходжання інтэрнатуры выбрала самую складаную стаматалагічную спецыялізацыю — хірургію, і ўладкавалася працаваць у Асіповічах.
Не сакрэт, што нават да звычайнага тэрапеўта многія з нас звяртаюцца без асаблі-вай ахвоты. А пра жаданне схадзіць да хірургаў-стаматолагаў і казаць няма чаго. Іх пацыенты, малыя і сталыя, пакутуюць не толькі ад болю, але і вялікага страху. І медык павінен да кожнага знайсці падыход, быць вельмі цярплівым і акуратным. Боль сунімаецца адэкватна зробленай анестэзіяй, а страх — ветлівай усмешкай і добрымі словамі. Толькі пры такім далікатным стаўленні людзі не будуць адкладаць наступны візіт надоўга. З-за страху яны часта звяртаюцца да стаматолагаў несвоечасова і не ведаюць, што стан зубоў напрамую звязаны з агульнымі захворваннямі: гастрытам, халецыстытам і г.д.
Самы складаны кантынгент у хірургаў — маленькія дзеткі. Пры стасунках з некантактнымі пацыенцікамі больш часу ідзе на ўгаворванне, чым на лячэнне. Самыя ж адчайныя нават вырываюцца з крэсла і збягаюць, а бацькі потым ловяць нашчадкаў дзесьці ў калідорах…
Штодня Вольга Уладзіміраўна прымае недзе 30-35 чалавек — на трэць больш за норму. Здаралася і такое, што за змену ўрач абслугоў-вала да 60 хворых. А за 16 гадоў працы ў Асіповічах яна аказала дапамогу тысячам людзей. Твары першых пацыентаў ужо падзабыліся, але жанчына добра памятае здымкі іх зубоў. Такая вось цікавая асаблівасць ёсць у стаматолагаў: могуць прыгадаць чалавека, пабачыўшы яго рот…
— Я люблю сваю працу за тое, што дапамагаю людзям пазбавіцца ад болю і пакутаў. Ды і вынік яе становіцца відавочным адразу, — прызнаецца Вольга Бурчыц.
А хворыя ў сваю чаргу выказваюць ёй удзячнасць словамі: «Да Вас не страшна хадзіць!”. Вы згодны, што такія словы прыемна пачуць любому стаматолагу?