Гісторыя гэтага свята сыходзіць у глыбіню савецкага мінулага. 5 мая 1912 года ў свет выйшаў першы нумар бальшавіцкай газеты “Праўда”, кіраўніком якой быў Уладзімір Ленін, і праз 10 гадоў гэта дата была афіцыйна зацверджана Днём савецкага друку. У сувярэннай Беларусі Дзень друку сталі адзначаць з 1996 года.

Як людзі ставяцца да “Асіповіцкага краю” і чаго б пажадалі выданню, якое сёлета сустрэне сваё 80-годдзе?

Людміла Трубчанін, 54 гады, карытнянка:

— Люблю быць у курсе падзей раёна, таму разам з газетай ужо на працягу 18 гадоў. Цікаўлюся навінамі сельскай гаспадаркі. Пакуль наш калгас застаецца адным з апошніх на Асіповіччыне, але хочацца калі-небудзь пабачыць яго ў першых радках рэйтынгу. Матэрыялы пра культуру чытаю і па “доўгу службы”, і па ўласнаму інтарэсу. Яшчэ нам з калегамі вельмі падабаецца літаратурная старонка “Світанне”, дзе часам бываюць шыкоўныя вершы, гумарэскі. Іх абавязкова выразаем і захоўваем. Пабольш пішыце пра вяскоўцаў і пажылых людзей, якія сыходзяць ад нас.

Яўгенія Мацкевіч, 16 гадоў, Вікторыя Салагуб і Хрысціна Бычанок — 14 гадоў:

— Натуральна, кожнаму варта ведаць пра тое, што адбываецца ў родным горадзе, а такую інфармацыю можна знайсці толькі ў раённай прэсе. Гэта пачынаеш разумець толькі падчас сталення. “АК” рэгулярна чытаем гадоў пяць. І з асаблівым задавальненнем — матэрыялы пра сябе, пра танцавальны калектыў “Імпульс” (усміхаюцца)… Вы і фатаграфіі нашы часта змяшчаеце. Дзякуй! Жадаем вам сустрэць яшчэ не адно 80-годдзе і заўжды быць згуртаваным калектывам!

Ала Качан, 40 гадоў, загадчыца гарадской бібліятэкі № 2:

— “Раёнка” — самая папулярная ў чытальнай зале. Некаторыя наведвальнікі, якія заходзяць да нас, адразу ідуць да шафы, дзе ляжыць падшыўка. За дзень выданне запытваюць 3-5 чалавек. У асноўным гэта не моладзь, а людзі працоўнага ўзросту. І яшчэ цікавая тэндэнцыя: менавіта па суботах газету чытаюць амаль адны мужчыны…

Я заўжды магу пазнаёміцца са свежым нумарам “АК” на рабоце, але выпісваю яго і дамоў: муж сказаў, што газета абавязкова павінна быць у сям’і. Было б здорава, каб выданне стала выходзіць у колеры і на больш якаснай паперы.

Сцяпан Гаеўскі, 63 гады, пенсіянер:

— Да раённай прэсы абыякавы, аддаю перавагу “Аргументам и фактам” і тэлебачанню. Пра нязначныя мясцовыя навіны мне раскажуць сваякі ці суседзі. А калі ў нашым краі здарыцца сапраўды нешта важнае ці глабальнае, то пра гэта абавязкова паведамяць у рэспубліканскіх СМІ.

Таццяна Новік, 37 гадоў, прадавец:

— Наш павільён атрымлівае “АК” вельмі рана, а палове 8-й гадзіны. І да гэтага часу ўжо стаіць чарга ахвочых купіць газету. Да нас звычайна завозяць каля 70 нумароў, якія распрадаюцца без праблем. Бывае, гэтай колькасці не хапае, тады просім “рэшткі” з іншых кіёскаў “Магілёўсаюздруку”.

Наша сям’я — пастаянныя чытачы “раёнкі”. Мы яшчэ “Запаветы Леніна” чыталі! Хачу адзначыць, што газета за апошняе дзесяцігоддзе вельмі змянілася, патаўсцела. З’явіліся цікавыя старонкі, напрыклад, “Сезон удачи”, “Подружка”. І яшчэ правільна зрабілі, што сталі ўкладаць унутр тэлепраграму — так зручней і нам, і пакупнікам.

Алесь Лапо, 25 гадоў, вайсковец:

— З выданнем пазнаёміўся зусім нядаўна, але магу яго параўнаць са сваёй клімавіцкай “раёнкай”. Падаецца, што вёрстка ў нашай будзе ўсё ж палепей. Але ж у вашай ёсць цудоўныя тэматычныя старонкі, больш рознабаковай інфармацыі, беларускамоўных матэрыялаў і рэкламы. Яшчэ падабаецца, што журналісты надаюць нямала ўвагі нашай культуры і гісторыі. Дзейнічайце і надалей у такім накірунку! І актыўна засвойвайце інтэрнэт-прастору. Бо для друкаваных выданняў у ХХІ стагоддзі вельмі важна выкарыстоўваць новыя тэхналогіі.

Наталля Музычына, 56 гадоў, настаўніца:

— Чытанне “раёнкі” даўно ўжо стала неад’емнай часткай сямейнага ўкладу. Кожны раз з вялікім жаданнем новай сустрэчы адкрываем паштовую скрынку, каб атрымаць свежыя навіны з жыцця горада і раёна. Разнастайныя рубрыкі, цікавыя асобы, паведамленні, парады, рэкамендацыі — на старонках “Асіповіцкага краю” ёсць інфармацыя для самага патрабавальнага чытача. Як настаўніца, лічу, што газета мае глыбокае выхаваўчае значэнне для падрастаючага пакалення, прымушае думаць, развівацца, рабіць вывады, што так важна ў нашым жыцці.

Жадаю любімаму выданню надзённасці, адданых падпісчыкаў, творчага даўгалецця.

Зінаіда Канстанцінаўна Пацкевіч, 73 гады, пенсіянерка:

— Ёсць такія рэчы, без якіх цяжка ўявіць сваё жыццё, і “Асіповіцкі край” — адна з іх. Мне падабаецца, што ў газеце многа пазітыву. Зусім не хочацца, каб на старонках мясцовай перыёдыкі асвятляліся пераважна праблемы, якіх і так хапае ў жыцці. Прыемна ўзяць у рукі выданне, пачытаць пра добрых людзей, даведацца, што дзе адбылося новага. А яшчэ вялікі плюс, што “раёнка” цікавая для чытачоў любога ўзросту. І далей не страчвайце заваяваных пазіцый, толькі прыбаўляйце!

Міхаіл Макаравіч Малаковіч, 89 гадоў, ветэран Вялікай Айчыннай вайны:

— Каб шмат не гаварыць, скажу коратка: “Добрая газета”. Гэта выданне, па якім можна пісаць летапіс Асіповіччыны, яе слаўных прадпрыемстваў і таленавітых у сваіх сферах працаўнікоў. Выказваю сваю павагу
людзям, якія шчыруюць над кожным нумарам “Асіповіцкага краю”. Няхай журналісцкая ніва заўсёды будзе ўраджайнай!