На працягу года карэспандэнты “АК” у межах інфармацыйнага праекта “Суседства: узаемная справа” знаёміліся з жыццём сямі бліжэйшых да нас раёнаў — Чэрвеньскага, Бярэзінскага, Клічаўскага, Бабруйскага, Глускага, Старадарожскага, Пухавіцкага — і імкнуліся данесці чытачам “раёнкі” тое, што падалося цікавым. Зразумела, падчас кароткай камандзіроўкі немагчыма заўважыць усё, ды і мэта такая не ставілася. Журналісты паспрабавалі даць землякам інфармацыю для разважання, адчуць своеасаблівасць розных куткоў нашай краіны, зразумець розніцу, узяць на ўзбраенне лепшае.

У свой час старшыня райсавета Аляксандр Пузік стаў ініцыятарам шэрагу сустрэч паміж дэпутатамі і старшынямі мясцовых Саветаў дэпутатаў раёнаў розных абласцей, і абмен вопытам, на агульную думку, быў карысны. На жаль, дастаткова вялікі кошт і складанасць арганізацыі не спрыяюць падобнаму спосабу ўмацавання “гарызантальных” сувязей. Апошні на сёння выезд асіпаўчан — у Жлобінскі раён — датуецца восенню 2014 года.

Такім чынам, газетны праект можна ў нейкай ступені лічыць працягам наладжвання адносін Асіповіччыны з “блізкім замежжам”. З гэтай нагоды і звярнуліся да Аляксандра Пузіка — наконт думкі кіраўніка прадстаўнічай улады раёна, як выглядае наш раён на фоне сваіх суседзяў. І акцэнт, як адзначыў Аляксандр Віктаравіч, трэба зрабіць на наступных момантах.

Актыўныя стасункі

На ўзроўні памежных адміністрацыйных адзінак яны залежаць найперш ад таго, наколькі зручна і проста дабірацца з аднаго цэнтра сельсавета ў другі. Плюс, партнёрства развіваецца, калі яно “на роўных”, суседзям даводзіцца вырашаць аднолькавыя праблемы. У гэтым плане найбольш плённа будуецца супрацоўніцтва паміж Дрычынскім і Дражнаўскім, Дараганаўскім і Фаліцкім, Карытненскім і Глушанскім, Ясенскім і Сычкаўскім Саветамі.

Добраўпарадкаванне

У маштабах раёнаў патэнцыял суседскіх кантактаў больш шырокі, а атрыманыя ад калег добрыя парады часам дапамагаюць сэканоміць сілы і час. Так, наш раён паспяхова ўкараніў жлобінскі вопыт комплекснай работы па добраўпарадкаванні тэрыторый паселішчаў. Нельга сцвярджаць, што распрацаваны механізм ідэальны, бо патрабуе закопвання зруйнаваных пабудоў у зямлю, што не зусім экалагічна, ды і будматэрыялаў шкада. Аднак ён дзейсны, і нічога лепшага — з улікам абмежаванасці бюджэтных сродкаў і юрыдычнай далікатнасці працэдуры — пакуль не прыдумалі.

Статус абавязвае

Інтарэс да нашых напрацовак таксама існуе. Асабліва работа з насель-ніцтвам па месцы жыхарства праз арганізацыю дамоў сацыяльных паслуг, падыход да фінансавання сельсаветаў, вядзенне справаводства і г.д.

 Чаго ў параўнанні з суседзямі не хапае нам? Напэўна, завершанасці распачатых спраў у добраўпарадкаванні населеных пунктаў. Аднак тут трэба ўлічваць, што іх аб’ём і складанасць больш вялікія, чым у іншых рэгіёнах.

Асіповіччына мае статус сельскагаспадарчага раёна, аднак у валавым аб’ёме вытворчасці доля сельгаспрадукцыі складае толькі каля 5%, а ўсё астатняе дае прамысловасць. Таму маем меншую датацыю ў раённы бюджэт і павінны ў большай ступені разлічваць на ўласныя сілы і рэсурсы.

Міграцыя і сельсаветы

Практычна ўся прамысловасць сканцэнтравана ў горадзе, што пры наяўнасці зручнай транспартнай сеткі дае вяскоўцам магчымасць працаваць у райцэнтры. А пры жаданні — і ў сталіцы. Такая мабільнасць насельніцтва ў пэўнай ступені і вызначае вясковыя перспектывы.

З-за неабходнасці паўплываць на працэсы працоўнай міграцыі, праграма будаўніцтва аграгарадкоў на Асіповіччыне мела сваю спецыфіку. У іншых раёнах акцэнт рабіўся на давядзенне да “выставачнага выгляду” асобных паселішчаў, а ў нас жа — паспрабавалі зрабіць лепшай якасць жыцця для 15 самых буйных вёсак. Па меркаванні старшыні райсавета, гэта было правільнае рашэнне.

Жыллёвы фонд — у “спадчыну”

Яшчэ адзін выключна асіповіцкі клопат такі. Жылыя масівы ваенных гарадкоў, ведамаснае і пабудаванае прадпрыемствамі гаспадарчым спосабам жыллё пры перадачы ў камунальную ўласнасць не зусім адпавядалі сучасным патрабаванням, і цяпер раён абавязаны даводзіць яго да розуму. Таму апошнія гады значная частка раённага бюджэту ідзе на рэканструкцыю ды рамонт гэтага жылфонду, і работы трэба працягваць.

Замест пасляслоўя

Якія ж сельсаветы з наведаных падчас работы над праектам падаліся аўтарам найбольш прывабнымі з пункту гледжання ўмоў існавання вяскоўцаў?

На першым месцы Нясяцкі Клічаўскага раёна. За выключэннем сеткі мясцовых дарог, ён пакінуў самае моцнае ўражанне. Асабліва — аграгарадок Арэхаўка: менавіта так павінна выглядаць сучасная вёска.

Другое можна аддаць Дражнаўскаму Старадарожскага раёна: на вышыні лагістыка ў арганізацыі ўсіх вясковых спраў.

Трэцяе падзялілі Завалочыцкі Глускага і Багушэўскі з Бярэзінскага раёнаў. На іх тэрыторыях кідаецца ў вочы збалансаванасць дасягненняў і ўвага да дробязей. З якіх, між іншым, пераважна і складаецца наша жыццё.

Ніна ВІКТОРЧЫК, Дзмітрый САЎРЫЦКІ.