Станцыя Ясень стала роднай для Людмілы БАРАВIКОВАЙ у сярэдзіне 90-х гадоў, куды яна пераехала з райцэнтра. Да гэтага быў назапашаны пэўны жыццёвы вопыт: працавала ў адной са страхавых кампаній Шклова, службе сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Усюды — работа з людзьмі, якая абавязвае быць камунікабельным, шчырым, адкрытым чалавекам. У сілу прафесійных абавязкаў — кампетэнтным. I абавязкова — валодаць ведамі ў галіне псіхалогіі.

Усё гэта ёй спатрэбілася, калі стала працаваць у мясцовай бібліятэцы, куды трапіла выпадкова: папярэдняя работніца пайшла ў дэкрэтны адпачынак. Людміла Мікалаеўна ж на той час была без работы: маючы фінансава-эканамічную адукацыю, уладкавацца па спецыяльнасці ў пасёлку не магла. Таму абрадавалася паступіўшай прапанове. А паколькі з дзяцінства сябравала з кнігамі, было ўдвайне прыемна акунуцца ў такі вялікі кніжны свет. Ужо працуючы ў бібліятэцы, скончыла і каледж па профілі.

— Бібліятэка — тое месца, куды прыходзяць людзі, розныя па ўзросце, сацыяльным статусе, тэмпераменце, — гаворыць Людміла Мікалаеўна. — Аб’ядноўвае іх адно — любоў да чытання. Хтосьці завітаў газету ці часопіс пачытаць-пагартаць, нехта выбірае сур’ёзныя раманы, дзецям патрэбна праграмная літаратура. Знаходзячыся некаторы час сам-насам з бібліятэкарам, чытачы пачынаюць абмяркоўваць тыя або іншыя навіны, узнімаюць злабадзённыя вясковыя праблемы. Стаяць убаку ад такіх гутарак не будзеш, абавязкова ўключаешся ў размову. Iншы раз атрымліваецца, што нечакана для сябе і чалавека дасі слушную параду, дапаможаш з вырашэннем таго ці іншага пытання. I па-другому, лічу, нельга. Калі да цябе звяртаюцца з просьбай і ты адчуваеш, што можаш чым-небудзь дапамагчы, чаму б і не?

Менавіта дзякуючы такім якасцям, як неабыякавасць да людскіх праблем, уменне знайсці падыход да кожнага чалавека і жаданне дапамагчы, і вызначала тое, што вяскоўцы выбралі Баравікову дэпутатам мясцовага Савета.

— Гэта першы мой вопыт, — прызнаецца жанчына. — Удзячна людзям, якія аказалі такі давер. Разумею, што на народных абранніках ляжыць вялікая адказнасць перад выбаршчыкамі. Шкада, што не заўсёды бывае лёгка разабрацца з тымі пытаннямі, якія хвалююць сяльчан. Калі не магу дапамагчы сама, звяртаюся да старшыні сельсавета Андрэя Шацілы. Так, напрыклад, было з закрыццём у нас ФАПа. Прыйшлося не адзін раз пісаць у розныя інстанцыі, каб нейкім чынам паўплываць на сітуацыю. Урэшце выйсце знайшлі: цяпер з Ясенскай амбулаторыі   2 разы на месяц да нас прыязджае доктар. Прыём вядзецца ў бібліятэцы. Можа, гэта і не зусім зручна, але лепш, чым нічога. З набыццём лекаў састарэлымі людзьмі, якіх у пасёлку большасць, таксама нялёгка. Давялося і тут шукаць кампраміс — многія пакідаюць свае заяўкі мне, пасля чаго тэлефаную ў медустанову, дамаўляюся, перадаю грошы. Калі забіраю таблеткі сама, калі перапраўляюць праз каго іншага.

Некаторы час існавалі праблемы з работай магазіна. У сілу абставін ён не працаваў. Хлеба нават не было дзе купіць. Сядзець склаўшы рукі — значыць, падвесці тых жа бабуль і дзядуль, якім не выбрацца ў горад. Зноў на дапамогу прыйшоў сельсавет. Агульнымі намаганнямі скранулі і гэтае пытанне з месца — стала прыязджаць аўталаўка. Зараз жа зноў адчыніўся стацыянарны магазін.

Злабадзённай для нас застаецца адсутнасць у ка-лодзежах вады. Тут заставалася адно — прабіць калонкі. Але гэта дарагая працэдура. Не надта пенсіянер можа сабе яе дазволіць. Як яна будзе вырашацца, пакажа час. Пакуль спрабуем знайсці хоць якое выйсце.

Заўсёды былі і застаюцца актуальнымі пытанні добраўпарадкавання. Калі бачу, што сядзіба зарастае ці ў кагосьці вось-вось паваліцца плот, стараюся дапамагчы і тут.

Бывае, людзі скар-дзяцца на недастатковае асвятленне, дрэнныя дарогі, блуканне па вуліцах безгаспадарных сабак. Ды ці мала яшчэ якія балючыя пытанні хвалююць аднавяскоўцаў? Галоўнае, не пакідаць праблемы па-за ўвагай…