У Свіслач ураджэнка Ліпеня Таццяна Савіцкая пераехала амаль 20 гадоў таму: уладкавалася на працу ў сярэднюю школу. Спачатку займалася піянерскай работай, пасля заканчэння педуніверсітэта была сацыяльным педагогам. Наведванне сем’яў школьнікаў — яе прамы абавязак, таму даводзілася часам разбірацца і ў зусім недзіцячых праблемах. У гутарках з ёй бацькі вучняў пастаянна закраналі надзённыя праблемы жыцця пасёлка: педагог — чалавек адукаваны і аўтарытэтны, таму дакладна падкажа, куды лепш звярнуцца для вырашэння канкрэтных пытанняў. Савіцкая старалася дапамагчы не толькі парадай, але і справай.

Неабыякавае стаўленне і ўвага да чужых бед прыйшліся па душы жыхарам вёскі, і ў 2010 годзе яны ўпершыню выбралі Таццяну ў сельвыканкам: чалавек, якому ўдаецца вырашаць асабістыя праблемы землякоў, напэўна, і з агульнымі справіцца. Да таго ж у жанчыны ўжо быў назапашаны вопыт адміністрацыйнай работы — некалькі гадоў працавала дырэктарам дзіцячага сада.

— Калі ўвесь час знаходзішся сярод людзей, унікаеш у розныя жыццёвыя справы, абыякавым застацца немагчыма. Тым больш, што ў некаторых дробязях даволі проста разабрацца: часам дастаткова пагаварыць, растлумачыць спрэчныя моманты — і вось сітуацыя ўжо не здаецца такой патавай. Галоўнае — не баяцца “лезці не ў сваю справу”, асабліва калі “кошт пытання” — дабрабыт сям’і ці нармальныя ўзаемаадносіны суседзяў-аднавяскоўцаў, — лічыць дэпутат Таццяна Савіцкая. — Каб садзейнічаць вырашэнню міжасобасных канфліктаў, дэпутацкія паўнамоцтвы не патрэбны: дастаткова чалавечай спагады і ледзь-ледзь ведання псіхалогіі. Для тых, на каго гутаркі ўжо не дзейнічаюць, створаны саветы грамадскіх пунктаў аховы правапарадку.

Зразумела, да мяне, як дэпутата, звяртаюцца і з куды больш сур’ёзнымі праблемамі, ад вырашэння якіх залежыць паляпшэнне ўмоў жыцця ў нашым аграгарадку. Упэўнена, што сельскі дэпутат — не проста медыятар паміж людзьмі і ўладай. Яго задача — умець і, галоўнае, хацець разабрацца са зваротамі, якія паступаюць ад выбаршчыкаў. Не хапае паўнамоцтваў — звяртайся вышэй, стукайся ва ўсе дзверы, але дамажыся выніку. Калі за справу брацца сур’ёзна і разам, станоўчыя зрухі будуць. Напрыклад, нам з аднавяскоўцамі ўдалося вырашыць праблему з асвятленнем вуліц, на якіх раней ліхтары згасалі роўна ў поўнач, а вось дабіцца змены раскладу рэйсавых аўтобусаў, каб дабірацца ў райцэнтр на працу стала зручней, на жаль, не. Што ж, магчыма да гэтага пытання яшчэ вернемся. Злабадзённая для Свіслачы і не толькі і такая тэма, як павелічэнне колькасці бадзяжных сабак. Зараз спрабуем знайсці выхад з сітуацыі.

Сельвыканкам заўсёды надаваў шмат увагі добраўпарадкаванню населеных пунктаў. Асноўнае пытанне — рацыянальнае выкарыстанне зямель. На маю думку, навесці парадак на зямлі немагчыма без павышэння культуры побыту грамадзян, у гэтым не абысціся без тлумачальнай работы сярод аднавяскоўцаў, якая павінна накіраваць іх на ўборку сваіх двароў, прыдамавых тэрыторый, грамадскіх месцаў. I вось тут адказнасць цалкам ляжыць на сельскіх дэпутатах: іх абралі самі людзі, а раз давяраюць — значыць, прыслухаюцца і зробяць усё належным чынам. Бо жыць сярод людзей і нічога не рабіць для іх — немагчыма.

У мінулым годзе Таццяна, якая зараз працуе выхавальнікам у мясцовым дзіцячым санаторыі, зноў стала дэпутатам Свіслацкага сельсавета. Ці не лепшы гэта доказ таго, што намаганні палепшыць жыццё аграгарадка, які даўно стаў для яе родным, рэальна ацэнены аднавяскоўцамі?

Соф’я САВАЙТАН.