Ад Градзянкі да Лядоў даехаць проста — паселішчы звязвае асфальтаваная шаша, ды і адлегласць паміж імі нейкіх 10 кіламетраў. Але зразумець, што патрапіў у іншы раён, можна і не звяртаючы ўвагу на прыдарожныя шыльды-ўказальнікі. Скончылася Асіповіччына — скончыўся лес. Лясістасць Чэрвеньскага раёна амаль удвая ніжэй, чым у нашага, і гэта акалічнасць адчуваецца нечакана востра. Ды і стан шашы на мяжы змяніўся рэзка. У дзень паездкі чэрвеньскія дарожнікі праявілі болей увішнасці і ачысцілі праезную частку ад снегу ўжо з раніцы, а ДРБУ № 199 справілася з гэтай справай значна пазней.

Відавочная розніца ў прыярытэтах: для нас памежны кавалак дарогі — мала каму патрэбныя транспартныя “задворкі”, а ў Лядзенскім сельсавеце яна — з першага да апошняга кіламетра — адна з галоўных частак сістэмы шляхоў зносін, да якой “прывязана” 52 паселішчы з агульнай колькасцю насельніцтва каля 2,1 тысячы чалавек. Для параўнання: Градзянскі сельсавет — гэта ўсяго 9 вёсак і каля 1 тысячы жыхароў…

Паколькі ў нашай краіне дзейнічаюць аднолькавыя сацыяльныя стандарты, ва ўмовах жыцця розных рэгіёнаў значных адрозненняў быць не можа. Але ж пэўныя мясцовыя асаблівасці непазбежна прысутнічаюць.

У лядзенскіх вёсках зараз адбываецца цікавы “дэмаграфічна-транспартны” працэс, якія ўплывае на самыя розныя бакі іх жыцця. Мінчане прыблізна два гады назад патокам рушылі ў заходнюю частку Чэрвеньскага раёна з мэтай абзавесціся “фазендай”. “Дачны ўдар” прыняў на сябе менавіта Лядзенскі сельсавет, куды са сталіцы найзручней дабірацца. У выніку кошт вясковых дамоў узрос больш чым удвая (цэнавы мінімум зараз складае каля 6 тысяч “умоўных адзінак”), а колькасць часовых жыхароў дасягнула паловы ад колькасці пастаяннага насельніцтва. Суседзям тут можна па-добраму пазайздросціць, бо ў градзянскіх вёсках за мінулы год было прададзена ўсяго дзве хаты.

Эканоміка Лядзенскага сельсавета больш разнастайная — на яго тэрыторыі дзейнічае тры сельскагаспадарчыя і столькі ж вытворчых прадпрыемстваў, у ліку якіх даволі буйны прыватны “Нафтабітумны завод”, два лясніцтвы. У Градзянцы ўсё больш сціпла: адзін СВК — калгас “Новы шлях”, невялікая прыватная лесапілка, ды таксама два лясніцтвы.

Гандлёвае абслугоўванне, наадварот, цікавей на нашым баку: за грошы вяскоўцаў тут змагаюцца крамы райста і прыватныя магазіны, у той час як у сусе-дзяў спажыўтаварыства — поўны манапаліст.

Старшыня Градзянскага сельсавета Валянціна Хісаева і яе калега з Лядоў Алена Гамеза згадзіліся, што ўзровень жыцця ў памежных сельсаветах прыблізна роўны, хаця знайсці прыстойную працу ўсё ж прасцей на лядзенскім баку.

Ёсць у суседства саветаў з розных абласцей і нечаканыя наступствы, свайго роду трансгранічныя бонусы. Напрыклад, Асіповіччына перайшла на лічбавае эфірнае тэлевяшчанне яшчэ ў мінулым годзе, тады як арганізаваны пераход на яго для Чэрвеньскага раёна – справа будучыні. Аднак значная частка паселішчаў Лядзенскага сельсавета атрымлівае з нашага боку досыць якасны сігнал, каб глядзець лічбавыя каналы, так бы мовіць, сепаратна.

На жаль, трывалых сувязей — на ўзроўні аб’яднанняў па інтарэсах, органаў мясцовай улады — паміж Градзянскім і Лядзенскім сельсаветамі не існуе. Але ж тое не азначае, што для іх развіцця няма магчымасцей.

Узяць, напрыклад, сферу адпачынку. У нас папулярнае свята Масленіцы не атрымліваецца праводзіць у раённым фармаце, а вось на Чэрвеньшчыне яно з’яўляецца адным з брэндаў мясцовай культуры. Што істотна — у гэтым годзе Масленіца будзе праводзіцца 21 лютага ў вёсцы Вялікаполле, а гэта зусім недалёка ад Лядоў. Чым не нагода завітаць у “блізкае замежжа”?

Яшчэ адзін цікавы суседскі фэст, дзе асіповіцкім гасцям будуць рады, праводзіцца ў чэрвені ў вёсцы Язаўка. Гэта амаль аўтэнтычны вясковы кірмаш з элементамі адпаведнай святочнай абраднасці, традыцыйнымі забавамі і продажам экалагічна чыстых прадуктаў, зробленых мясцовымі сялянамі па класічных рэцэптах нацыянальнай кухні.