Нягледзячы на тое, што захапляецца ф’юзінгам асіпаўчанка Вольга Лапікава толькі з мінулага лета, яна ўжо не ўяўляе свайго жыцця без “чараўніцтва” са шклом. Мабыць, любы чалавек, калі бярэцца за нейкую справу, спачатку робіць ацэнку сваіх магчымасцей. “Атрымаецца!” — падказаў унутраны голас Вользе, калі яна ўбачыла здымкі работ са шкла ў інтэрнэце. А падставы верыць інтуіцыі былі: схільнасць да рукадзелля і мастацкі густ мела яшчэ са школьных гадоў.

Каб зразумець, чым можа прывабіць ф’юзінг, трэба ведаць яго сакрэты. Інтрыгуючае ж слова азначае даволі простае дзеянне: спяканне, плаўленне шкла ў печы. Злучэнні паміж часткамі адсутнічаюць, матэрыял плавіцца пры тэмпературы каля 800°С і становіцца аднародным, арганічна звязваючы элементы. Выкарыстанне высокатэмпературнай апрацоўкі дазваляе ствараць мастацкае шкло, непадуладнае старэнню і змяненню колеру, з унікальнай фактурай і шырокай колеравай гамай. Хочаце мець малюнак аб’ёмным альбо плоскім? Гэта залежыць ад працягласці знаходжання вырабу ў печы. У выніку, рэгулюючы час і тэмпературу, можна атрымаць жадаемую фактуру і рэльеф. Колькі часу ў сярэднім патрабуе адна рэч? Каля дзвюх гадзін, каб выкласці, суткі — на спяканне, яшчэ столькі — маліраванне, калі яшчэ не зацвярдзелы выраб, павольна дэфармуючыся пад уздзеяннем уласнай вагі, прымае форму апорнай паверхні. Пры гэтым ліст захоўвае цэласнасць.

— Спачатку спрабавала займацца маляваннем на шкле, — дзеліцца суразмоўца, — аднак гэта не так цікава, як ф’юзінг. Маляванне — працэс прадказальны, а вось цалкам уявіць вынік шклянога “печыва” нельга. Нават калі вы-класці два абсалютна ідэнтычныя ўзоры, пасля тэмпературнай апрацоўкі яны будуць адрознівацца. Надзвычай хвалюючы момант — вымаць з печы гатовы выраб. Бываюць і няўдачы, калі з-за рэзкага перападу тэмператур альбо па іншых прычынах шкло трэскаецца. Праўда, існуюць спосабы гэта паправіць, аднак задавальненне і якасць ужо не тыя. Затое як прыемна, калі работа па сваёй прыгажосці пераўзыходзіць чакаемае!

Ф’юзінг — справа хоць і цікавая, але далёка не для кожнага. Па-першае, патрабуецца спецыяльнае шкло. У Беларусі яго набыць наогул немагчыма, таму Вользе давялося ехаць за такім спецыфічным таварам у расійскую сталіцу. Па-другое, трэба мець спецыяльную плоскую печ пэўных памераў, у верхняй частцы якой устаноўлены ніхромавыя награвальнікі ў кварцавых трубках, кіруемыя мікракантралёрам, а ў ніжняй — апорная паверхня. Муж захапленне жонкі цалкам падзяляе, таму паспрабаваў зрабіць печ сам. Атрымалася, хоць і было даволі складана. Павінны быць у арсенале і спецыяльныя прыстасаванні: шкларэзы, шчыпцы, ламальнікі, шліфавальная машынка і іншае.

Шкло дае шырокія магчымасці для фантазіі. Сярод вырабаў Вольгі прэвалююць талеркі і насценныя пано з гадзіннікавымі механізмамі. Дарэчы, у якасці асновы для гадзіннікаў можна выкарыстоўваць нават звычайныя бутэлькі: пасля знаходжання ў адмысловай печы яны сплюшчваюцца і ператвараюцца ў прыгожую базу. Дадаць дэкор — і гатовы артаб’ект. Наконт мастацкага афармлення майстрыха лічыць, што найлепш у яе атрымліваюцца кветкавыя тэмы.

Ф’юзінг — выдатная магчымасць не толькі рэалізоўваць свае задумкі, але і ўдзельнічаць у розных выставах, фэстах. Напрыклад, работа “Працаўніцы Афрыкі” зараз выстаўлена ў мастацкай галерэі ў Мінску. Зроблена заяўка і на ўдзел у “АРТ-базары”, які адбудзецца ў сталіцы напрыканцы студзеня. Пасля сустрэч з аднадумцамі на такіх мерапрыемствах жаданне ствараць і эксперыментаваць толькі ўзрастае. І ў чарговы раз пераконваешся: шкло — матэрыял магічны!

Валянціна КОРБАЛЬ. Фота з архіва Вольгі Лапікавай.