21 верасня — Дзень работнікаў лесу

Прыгожы будынак Дараганаўскага лясніцтва, які падобны на сапраўдны палац, атуляюць высокія стромкія сосны. Непадалёк нясе свае воды Пціч. Тэрыторыя двара аздоблена кветкамі і вечназялёнымі туямі, сярод якіх схавалася альтанка, дзе час ад часу збіраюцца ў пачатку або напрыканцы рабочага дня леснікі, каб сёе-тое абмеркаваць.

— Праектаваў будынак сам, — гаворыць ляснічы Алег Караленя. — Мясцовыя будаўнікі пагадзіліся яго ажыццявіць. Так, дзякуючы агульным намаганням, 8 гадоў таму і вырас гэты, як вы кажаце, палац. Тут зручна ўсім, у кожнага — сваё рабочае месца. Ёсць зала пасяджэнняў і месца для адпачынку. Словам, цалкам адказвае сучасным патрабаванням. Больш таго, у падвальным памяшканні размясціліся кацельная, душавыя, санвузел. А нядаўна ўсталявана сістэма відэаназірання, якая дазваляе бачыць усю тэрыторыю лясніцтва як на далоні. І не трэба чалавека прымушаць узбірацца ў любое надвор’е на вышку, каб заўважыць узгаранне. А камп’ютары, без якіх цяжка зараз уявіць работу? Новыя тэхналогіі ўпэўнена ўваходзяць і ў наш дом, і на працоўныя месцы, што, безумоўна, робіць жыццё людзей больш зручным…

З такога маналогу пачалося знаёмства з чалавекам, які 32 гады працуе ў галіне лясной гаспадаркі і роўна столькі ж займае пасаду ляснічага.

— Ніколі не пашкадаваў аб тым, што яшчэ ў школьныя гады вырашыў звязаць сваё жыццё з лесам, — шчыра прызнаецца Алег Мікалаевіч. — І за гэта ўдзячны настаўніку беларускай мовы і літаратуры Івану Кандратавічу Жукаўцу, які, стварыўшы школьнае лясніцтва, прывіваў вучням любоў да прыроды. Разам з ім дапамагалі леснікам садзіць дрэўцы, збіраць шышкі, рабілі шпакоўні. Падабалася працаваць на ўлонні прыроды і прыносіць дзейсную дапамогу людзям, якія клапаціліся пра лес. Захацелася працягваць іх справу і пасля школы, таму і апынуўся на лесагаспадарчым факультэце Беларускага тэхналагічнага інстытута. Вучыўся з цікавасцю, быў актыўным членам дружыны па барацьбе з браканьерствам.

З удзячнасцю Караленя ўспамінае былых інстытуцкіх педагогаў, а таксама тых, хто напачатку працоўнай дзейнасці дапамагаў у яго станаўленні як спецыяліста — гэта колішні майстар Новадарожскага лясніцтва Старадарожскага раёна Фёдар Сцяпанавіч Мішын, які, на жаль, пайшоў ужо з жыцця, і былы ляснічы з Дараганава Рыгор Васільевіч Сямёнаў.

Ад апошняга атрымаў у спадчыну добрую гаспадарку і згуртаваны калектыў. Безумоўна, з гадамі і сам набіраўся вопыту. Цяпер узначальваемае ім лясніцтва — лепшае ў раёне. Прычым, яно мае статус доследна-вытворчага. На базе арганізацыі не аднойчы праходзіла апрабацыю новая тэхніка, укараняліся распрацаваныя навукоўцамі сучасныя тэхналогіі, звязаныя з работай у лесе. А месяц назад тут прайшлі нават міжнародныя спаборніцтвы па валцы лесу. Дарэчы, у лясніцтве працуе і адзін з вопытнейшых вальшчыкаў краіны Дзмітрый Караткевіч. Усяго ж калектыў складаецца з 24 чалавек, сярод якіх 7 леснікоў, 6 вальшчыкаў, 3 лесарубы, 2 майстры ўчасткаў, столькі ж трактарыстаў. Кожнаму з іх можна смела давяраць.

Сам жа Алег Мікалаевіч не аднойчы атрымліваў за добрасумленную працу ўзнагароды. Некалькі гадоў таму яму прысвоена высокае званне ганаровага лесавода краі- ны.

— Пры дапамозе якіх складаемых прыходзіць поспех?

— Напэўна, усё проста. Трэба любіць справу, якой займаешся. Паважаць людзей, што працуюць побач, верыць у свае сілы. І абавязкова старацца рабіць так, каб пакінуць пасля сябе добры след. Напрыклад, мне хацелася б, каб на тэрыторыі ўзначальваемага лясніцтва была выдатная дуброва, якая праз гады радавала б нашчадкаў. Таму і пасадзілі маладзенькія дубкі на   50 гектарах. І яшчэ адзін падарунак зрабілі ўнукам і праўнукам: падымаюцца ўвысь не толькі прыгожыя, але і каштоўныя лістоўніцы.

А яшчэ Алег Караленя ганарыцца сваёй сям’ёй. Разам з жонкай Жаннай Сямёнаўнай выгадавалі трое дастойных дзяцей. Яны, як і бацька, звязаны з лесам. Сын Руслан — выкладчык лесаінжынернага факультэта БДТУ, дачка Людміла — майстар участка лясніцтва, мае  вышэйшую педагагічную адукацыю. Кацярына — вядучы энтафітапатолаг аграхімічнай лабараторыі ўпраўлення “Мінскзялёнбуд”. Адзін з зяцёў таксама працуе разам з цесцем. Агульны працоўны “лясны” стаж іх складае 65 гадоў. Падрастаюць у ляснічага і двое ўнукаў — Даніла і Мар’яна, з якімі любіць бавіць вольны час дзядуля. Ёсць у Алега Мікалаевіча і любімыя захапленні — ён трымае пчол, каб родныя заўсёды маглі паласавацца мёдам; рыбалка і паляванне таксама прыносяць яму асалоду. Ды і прайсціся па любімых грыбных мясцінах ён не супраць.

Напярэдадні прафесійнага свята калектыў лясніцтва сабярэцца разам з кіраўніком, каб падвесці вынікі, адзначыць лепшых і проста пагаманіць пра жыццё-быццё. І лепш, каб было дажджлівае надвор’е: тады лес пэўна не будзе гарэць…

Ніна ВІКТОРЧЫК.